حاکمیت قانون این آموزه که دولتمردان باید بر پایه قوانین مصوب و شناخته شده، و نه به گونه دلبخواه یا بدون توجه به آن قوانین، رفتار کنند در یونان دوره کلاسیک به شکلی صریح و کلی مطرح نشده است. اما محتوای این آموزه بارها از سوی فلاسفه و تاریخ نگاران بیان شده است. حاکمیت عام قانون به جای فرمانروایی خودسرانه (به گفته هرودوت که در گفت وگوی میان یک اسپارتایی و یک پارسی آمده است) وجه ممیزه شهرهای آزاد یونان شمرده می شد. حاکمیت خاص قانون بر خود حکمرانان در نقل قول ها آمده و نشان دهنده آن است که آنان مطیع قانون بودند یا دست کم چنین اطاعتی برای یک حکومت خوب امری بنیادین شمرده می شد. از این رو، افلاطون، در قوانین، از زبان سخنران اصلی که یک شهروند آتنی است دادرسان را «خدمتکاران» قوانین خواند و این را شرطی حیاتی برای یک نظام ایده آل دانست. «زیرا هر جا که قوانین کنار زده و بی خاصیت شوند، ویرانی در آنجا قریب الوقوع می شود، اما هرجا قوانین بر دادرسان حاکم شوند و آنان خدمتکاران قوانین باشند، در آن جا، رستگاری و همه موهبات اعطایی خدایان به دولت ها را آشکار می بینیم». طرف سخن این شهروند، که اهل کرت است، با او موافقت می کند. ارسطو در کتاب اخلاق می گوید: «ما به قانون، و نه فرد، اجازه حکومت میدهیم» (زیرا فرد متمایل به حکومت برای منافع شخصی است و از این رو مستبد میشود). در کتاب سیاست می گوید که قوانین، اگر به گونه ای صحیح وضع شوند، باید حاکمیت داشته باشند و با ملاحظه اینکه اختیارات حاکمان تنها به امور جزئی مربوط می شود، قوانین عام نمی توانند آن امور را در بر بگیرند (البته به نظر می رسد منظور ارسطو از این سخن که می گوید اگر قوانین «از خط خارج شوند» آن است که اگر قوانین کاملا نامناسب باشند، نباید حاکمیت داشته باشند). پیروی از قانون یکی از مهم ترین ویژگی ها برای حاکمان است….”جان کِلی
جهت تفصیل مباحث منابع ذیل معرفی می‌گردد:

کتاب “تاریخ مختصر تئوری حقوق در غرب” نوشته جان کِلی ترجمه محمد راسخ

کتاب “حقوق طبیعی و تاریخ” نوشته لئو اشتراوس ترجمه باقر پرهام

کتاب “مفهوم قانون” نوشته هربرت هارت ترجمه محمد راسخ