📜نخستین دانشگاه ها
“پیش از قرن یازدهم در پاریس مدارس فعال وجود داشت؛ در لیل دولایسته ، در «صومعۀ نتردام » ، یعنی در منازل مقامات کلیسا که دور کلیسای جامع ساخته شده بودند. استادان عموما جزو رؤسای کشیشان کلیسا بودند. در آغاز قرن دوازدهم این مدارس توسعه ای چشمگیر پیدا کردند؛ ورود و موفقیت ابلار هم علت و هم نشانه ای از آن بود. هم چنین به وسیله ابلار است که انتقال یک بخش از مدارس به ساحل چپ رود سن آغاز شد. در واقع ابلار، با ورودش می بایست برای گریز از ممیزی های صورت گرفته علیه او از سوی رئیس خادمان نتردام (که در پاریس دفتر صومعه را ساخت) روی کوهستان سنت ژنویو آموزش دهد؛ جایی که سرزمین بخشودگی مربوط به یگانه قدرت بزرگ در سنت ژنویو بود. دیگر مدارس رهبانی ساحل چپ در آغاز قرن دوازدهم موفقیت بزرگی به دست آوردند، به ویژه مدرسه رؤسای کشیشان کلیسای سن ویکتوز.
ناکامی ها و عزیمت ابلار به هیچ وجه توسعۀ مدارس پاریس را گزارش بسیار زنده ای که ژان دو سالیسبوری (از ۱۱۳۶ تا ۱۱۴۸ در پاریس دانشجو بود) در منطق جامع برای ما باقی گذاشته است زمینۀ درک آنچه را که در میانۀ قرن دوازدهم فعالیت شان بوده فراهم می آورد. استادان و دانشجویان از همه جا ازدحام کردند؛ ویژگی بین المللی، که یکی از اصالت های دانشگاه خواهد بود، پیش از این در مدارس قرن دوازدهم تأکید می شد. ژان دوسالیسبوری ما را به ویژه از گروه انگلیسی ها مطلع می کند؛ برخی از هم وطن های آن ها استادان مشهوری بودند. (آدم دوپُنی – پون، روبرت پولین)، اما اسکاندیناوی ها، آلمانی ها. ایتالیایی ها نیز وجود داشتند. کانون اصلی دارند، به ویژه الاهیات، صومعۀ نتردام بود. استادان دستور زبان و منطق، قصدن خروج از لیل دوسیته، روی پل ها و ساحل چپ مستقر می شدند.در عوض، به نظر می رسد مدارس سنت ژنویو و سن ویکتور پس از ۱۱۶۰ رو به افول نهادند.”
جهت تفصیل مباحث منابع ذیل معرفی می گردد:
📘کتاب ” دانشگاه ها در قرون وسطی” نوشته ژاک ورژه ترجمه امیر رضایی
📙کتاب ” ایده دانشگاه” گزینش و ویرایش میثم سفیدخوش
📕کتاب ” تاریخ فلسفه کاپلستون-جلد۳″ نوشته فردیک کاپلستون ترجمه ابراهیم دادجو