ماکیاوللی و علم سیاست جدید

📜ماکیاوللی و علم سیاست جدید

“….گستاخی ماکیاوللی، که در نظر داشت درباره «شیوه» کشورداری سخن بگوید و به سازگاری توصیه هایش با ده فرمان اهمیت نمی داد، چشمگیر است. البته، معنای کار او رهایی سیاست از قید رهبری مذهبی است. این رخدادی شگفت انگیز بود. این شیوه تفکر زمینه یکی از مهم ترین موضوع های تاریخ جدید را فراهم آورد: دنیوی شدن زندگی و اندیشه. خواهیم دید که این روند به تک تک رشته ها سرایت می کند. در علوم طبیعی با گالیله و در علم اقتصاد با آدام اسمیت آغاز می شوم. کار ماکیاوللی نخستین مثال از روشی است که در آن علم و سکولاریزم همگام با یکدیگر در غرب گسترش یافت.

البته، معنای سکولاریزم ماکیاوللی این نیست که او ضد مذهب بود، گرچه روحانیت را ارج نمی نهاد. او مذهب را بیشتر قدرتی اجتماعی می دانست تا قدرتی روحانی. نگرش واقع بینانه او به مذهب این دیدگاه «عینی» را به بار آورد که مذهب (برای مثال مسیحیت)، به دلیل آنکه بردباری را توصیه می کند، مانع پاگرفتن دولتی قدرتمند می شود. در عین حال، ماکیاوللی دریافته بود که مذهب برای اجتماع حالت ملاتی را دارد که به انسجام کشور کمک می کند. برای مثال در گفتارها می خوانیم که «همانگونه که پاس داشتن نهادهای دینی مایه عظمت کشورها می شود، بی حرمتی به آنها نیز اسباب ویرانیشان را فراهم می آورد؛ مگر آنکه ترس از شهریار، که می تواند موقتا جانشین نیاز به مذهب شود، کشور را حفظ کند». شاید در نظریه جدید سیاسی این نخستین بار باشد که مذهب در اصل نیرویی سرکوبگر به شمار می آید، نه نیرویی روحانی، و زمینه بحثهایی مشابه از سوی شخصیت های گوناگونی چون روسو، برک و مارکس فراهم می آید.”

جهت تفصیل مباحث منابع ذیل معرفی می‌گردد:

📕کتاب “شهریار” نوشته نیکولو ماکیاولی ترجمه داریوش آشوری

📗کتاب “گفتارها” نوشته نیکولو ماکیاولی ترجمه حسن لطفی

📘کتاب “سنت روشنفکری در غرب از لئوناردو تا هگل” نوشته ج. برونوفسکی و ب. مازلیش ترجمه لی‌لا سازگار

📙کتاب “راهنمای خواندن شهریار ماکیاوللی” نوشته میگل وتر ترجمه محمد ملاعباسی