📜انسان، عهد و آزادی
“بشر در ذات و حقیقت خودش عهد می‌بندد؛ اما وقتی که سخن از عهد به میان می‌آید، یکی از شرایط اصلی عهد بستن، آزادی است. تا زمانی که موجودی آزاد نباشد، در صقع و کنه ذات خودش نمی‌تواند عهد ببندد و وارد پیمان شود. پس اگر انسان عهدی را تصدیق می‌کند، این تصدیق مسبوق به آزادی اوست. او در کنه ذات خودش آزاد است و این آزادی است که به آن عهد ارزش می‌دهد. اگر آزاد نبود و اگر این عهد، قهری و از روی اجبار بود، کمالی برای انسان پدید نمی‌آورد. می‌فرماید امانت را به آسمان‌ها و زمین عرضه کردیم و آن‌ها نتوانستند آن را تحمل کنند و انسان آن را پذیرفت. این پذیرفتن از روی آزادی است و انسان در ذات و کنه وجود خودش آزاد است.
وقتی عهدی بسته شد، یک افقی پیش روی انسان باز می‌شود. وقتی که این افق باز می‌شود، انسان در الزامات آن وارد می‌شود و وقتی در الزامات وارد شد، باید آن الزامات را محقق کند؛ یعنی در جامعه وارد می‌شود، در تاریخ به دنیا می‌آید، در عالمی فروافکنده می‌شود و در یک سنت و تاریخی فرومی‌افتد.”
سید حمید طالب زاده
